Dati-rati ‘pag nakikipagbunuan ako sa bus na byaheng Leveriza-San Mateo, haggardia ever ako. Lagi kong winiwish noon na
Nung namalagi na ko sa
Isa’t kalahating taon akong nagpaka-feeling at home sa urbanidad. Akala ko kaibigan ko ang mga naglalakihang building at naghuhumiyaw na headlights ng mga naggagaraang sasakyan. Pero sa totoo lang, niloloko ko lang ang sarili ko. Isa’t kalahating taon akong lumutang-lutang sa hindi ma-define na mundong iyon. Lahat ng tao parang mga maliliit na isdang nakikipaglaban sa agos. Napakabilis ng agos, nakakapagpalimot ng mga kinagisnang prinsipyo, ng mga orihinal na pangarap. Nag-role play ako. Akala ko kasi cool naman i-try maging karakter sa pop films. Tipong mala-Sex and the City ang drama. Pero
Kanina sumakay ako ulit ng bus papuntang Ligaya. Nagulat ako sa naramdaman kong excitement nung natatanaw ko na yung orange na bus. Sa malayo pa lang naaninag ko na na puno na yung bus, pero sumugod pa rin ako. Parang na-miss ko tumayo sa bus. Pagkasakay ko, humarurot na yung bus. May isang manong inalok sa akin yung upuan niya. Kako hindi na hanggang Ligaya lang naman ako. Sobrang bilis nung bus. Sobrang yanig kasi naman 1960s pa yata tinapon dito ng mga hapon yung mga bus na bumabiyahe dun. Nasundot pa ng buhok ko yung mata ko. Pero sa totoo lang… nung mga sandaling iyon, para akong naka-shabu sa sobrang high. High sa sobrang sarap ng pakiramdam.
Binalanse ko ang sarili ko habang nakakapit sa kalawanging tubo. Dikit-dikit kaming mga pasahero. Lahat mukhang pagod na pagod. Lahat mukhang gutom na gutom. Lahat mukhang may mga dinadalang problema. Nakita ko pa sa bandang dulo ng bus si Ate J, yung isang clerk sa AS 101. Naisip ko, ganun pala ang binubuno niya sa araw-araw para lang magtrabaho sa unibersidad at sumweldo ng kakarampot.
Yung ibang mga pasahero may mga dala-dala pang mga bagahe at paninda. Grabe ang hirap na pinagdadaanan ng mga taong iyon para lang kumita. Samantala sa kabilang dako lang na Metro Manila, gumagastos ng daan-daan ang mga isda para sa lang sa isang basong kape.
Napangiti ako. Hindi ko na inalala kung ano ang amoy ko dala ng pinaghalu-halong amoy sa bus. Sa tingin ko, doon sa bus habang nakatayo ako at bigat na bigat sa napakalaki kong bag, mas buo ako.
Isang jeep matapos ang bus ride, bumaba ako at tinunton ang terminal ng tricycle papuntang libis. Sa Eastwood kasi ang punta ko, pero ayokong magtaxi. Kung tutuusin 15 mins. lang nasa Eastwood na ako via cab pero mas ginusto kong abutin ng isang oras sa pagko-commute. Magkikita kami ng mga highschool friends ko sa Starbucks. Tingnan mo nga naman ang irony ng mundo.
Pagkababa sa trike, naglakad na ko papasok ng Eastwood. Andami na palang tao sa district na iyon. Doon ngayon umuusbong ang replica ng
Biruin mo nga naman. Ilang sandali lang ang nakaraan kapiling ko ang mga taong pagod na pagod sa bulok na bus tapos ayun na ako strolling sa gitna ng mga nakapormang yuppies. Pormado talaga sila, samantalang ako naka-tsinelas, nakapalda at lumang blouse, bitbit ang napakalaki kong lumang bag. Pero ang sarap ng feeling. Ibang-iba ako sa kanila. Ibang-iba kasi mas ako na ako ako.
Nang nagkita na kami nung isa kong kaibigan, halos hindi ko siya narecognize. Wala pala siyang pinagkaiba sa lahat ng tao sa distritong iyon. May sundot ng pagpupunyagi sa puso ko. Hindi naman sa hinuhusgahan ko siya; nakita ko lang sa kanya ang mga ala-ala ng isang tao’t kalahati kong pagpapanggap. Niyaya niya akong lumipat sa Dencio’s kasi gutom na daw yung mga kakatagpuin naming iba pang mga high school friends.
Nung kompleto na kami – si Trust Banker friend na nauna ko nang kinita, si General Manager of Sikat Motors, si Flight Attendant, at ako, tumakbo ang usapan sa karir at mga pangarap. Syempre mostly pera ang nagging batayan ng karir. Hindi ako masyadong nagkomento tungkol sa karir. Pahaging-haging lang ako na kailangan din ng self-fulfillment.
Nirerespeto ko ang mga kaibigang kong masaya sa pakikipagbuno sa corporate world. Bilib ako sa unlimited nilang enerhiya sa mundong pasusukahin ka ng dugo kung kinakailangan. Pero hangad ko pa rin na
Sa gawain ko ngayon, sa araw-araw na pagpapalit-palit ng jeep at pagmemeryenda ng fish balls at quek-quek, pakiramdam ko mas buhay ako.
Nakakapagtakang nasa isang rehiyon lang tayo pero may dalawang napakalalayong mundo. Kung proximity lang ang pag-uusapan, isang kilometro, isang metro, isang dangkal lang ang pagitan ng dalawang magkaibang mundo sa iisang mundo. Nakakapagtaka. Nakakapanghinayang.
No comments:
Post a Comment